It is I; noem mij de “wandelaar”, de anti-skiër. Die wel in is voor gezelligheid en dus met de minste (nou ja, kleinste) bagage achterin stapt op weg naar de après-ski. Bestemming Sölden. Want behalve dat je in Sölden volop keuze hebt uit een gevarieerd aanbod (off)pistes, is het ook nog eens zeer geschikt voor de après-skiër. Zelfs skiërs worden in Sölden spontaan een dagje anti-ski.

ETA: einde middag. De fanaten moeten eerst nog even een locker voor de skies huren, maar de verhuurder houdt ook rekening voor hen die loyaal en onnodig moeten wachten. Eerste shotje (schnapps, gadver – maar niet janken) zit er in! Een beetje wintersport begint met een afdaling naar de après-ski!

Er is nooit teveel keuze voor après-ski

Het aanbod in Sölden is reuze. Gelukkig ook in het dal voor de niet-skiërs. Je hoeft dus niet naar boven te strompelen via een duistere offpiste, noch op een vuilniszak je leven te riskeren op de terugweg. First stop: de Schirmbar. Voor een leek (moi) toch een bijzonder verschijnsel – een bij daglicht toch wat sfeerloze ronde bar verandert binnen een klein uurtje (lees: een drankje of 4) in een dampende (letterlijk, de condens drupt van het glazen dak) massa dorstige wintersporters.

Wij begeven ons in een all female reisgezelschap. Dat blijft niet onopgemerkt in iets dat blijkbaar een toch voornamelijk mannelijke aangelegenheid blijkt. Territorium afgebakend, plekje aan de bar veroverd. Collega verzoekt een paar ruikende freaks (altijd de ergste – werkelijk zo snel in je nek, als een kudde bronstige leeuwen die hongerig op zoek zijn naar een paar lekkere gazelles) een wijkje verder te gaan klussen. Ingewikkelde bestelling (met name door mijn toedoen, want én anti-ski én anti-bier) geregistreerd, de eerste rietjes worden headsets en er wordt meegeblèrd met de laatste Duitse après-ski hits van dit seizoen. Jetzt geht los.

Sölden après-ski gaat door!

Schirmbar is top. Het cdtje staat wel iets teveel op ‘wiederholen’ en de ronde bar zorgt soms voor wat logistieke problemen; je staat altijd letterlijk in de weg. Een poging om met stickers een selectie aan te brengen in wie mag blijven en wie moet gaan levert vooral nog meer bronstige freaks op die ook zo’n stickertje willen. Het wordt dus tijd voor een volgende stop. Moet er wat gegeten worden? Liever niet, maar na een snelle workshop pizza vouwen is er toch een bodem gelegd. En door.

Almrausch: nooit meer naar huis!

We overleven de aanval van een reuze ijsbeer onderweg (kid you not!) en zetten koers naar de Almrausch. Achter die grote houten deur beland je in een donker café. Maar niet gevreesd, niet het type café waar mensen rustig zitten te keuvelen. Nee, het type: dansen op de tafel. Eigenlijk dansen op alles waar je op kan staan is er geoorloofd. In je beste Duits bestel je het eerste (wederom ingewikkelde) rondje. Bespaar je de moeite: je kan gewoon in het Nederlands met dubbele tong bestellen!

Eindelijk ook even wat anders dan Duitse krakers (hoef ik even niet op taalcursus bij een van mijn collega’s), Nederland heeft ook een aardig lijstje hits die me bekender klinken (carnaval, après-ski – hoe later het wordt, hoe kleiner de verschillen). De strotten worden weer open getrokken en inmiddels worden de headsets uitgebreid met allerlei accessoires die vrijwillig of toch iets subtieler ‘geleend’ zijn in de drukte van alle dronken après-skiërs.

Hier wird die Nacht zum Tag

Dromen worden waar, beloftes worden gesloten, eeuwige liefde wordt verklaard. In de Almrausch kun je dat bovendien bezegelen op het toilet. Een enkeling doet dat daar met speeksel (laten we het netjes houden), maar de meerderheid door het op de muur te kalken. Uitdaging wordt een nog niet beklad plekje vinden – inmiddels is de ware kunst uitgebreid tot boven de bar – maar vele boodschappen (naast number 2) zijn er achtergelaten. Omdat iedere vierkante centimeter beschreven is, heb je er altijd wat te lezen. Of je nou zit (hangt), staat of gehurkt boven de pot hangt. Probeer ondertussen wat te lezen!

Na middernacht rollen we de Almrausch uit. Koppen worden geteld. En dat betekent altijd dat er nog iemand terug naar binnen moet. Eenmaal overcompleet buiten glibberen we richting appartement. Er gaat nog een wild verhaal rond over frikandellen door de gang slingeren. Dan weet je dat het echt tijd is om te gaan. Morgen willen de liefhebbers toch ook minstens één keer naar beneden skiën. Dat ik ’s middags niet in mijn eentje niet-ski is nu eigenlijk al wel beklonken.